γιατι πια δεν εκφραζω(μαι) σε επιπεδο συμβολο-νταντα-επιστημονισμου

...γιατι πια δεν ενδεχεται η περιθαλψη των στερνων αναστεναγμων της αδυσωπητης -κατ'εμε- προσωπικης ευελπιζουσας δυσμορφιας των θραψαλων συναισθηματων που αδιαμφισβητητα κατακλυζουν το αβυσσαλεο και θηριοδαμαστικο μου "ειναι"

....γιατι αδιαφορω απροσδοκητα και ενδελεχως για οποιαδηποτε ανειλημμενη αντιστοιχια μεταξυ των ιδιαιτερων εσωτερικων πεποιθησεων που πιθανα εγω μπορει ενδομυχα να θηλαζω στις στιγμες αδυναμιας και ολοκληρωτισμου που εκπεμπουν τα παραλληλα συγκρουομενα συμπαντα στο διαβα μου και των γενικευμενων αποδοχων του καταπιεσμενου συστηματος του επαναστατισμου στο χωρο της ιδιομορφης αλληλεγγυας σημαφορου των δυτικων στρατοπεδων ου αντιπαλου δεους

---δεν ορκιζομαι οτι η αντιθεση των ουρανοπληκτων ασυμπαγων ιστιοφορολογουμενων αξιολυπητολατρευτων παστιτσοειδων ακροτατων ενδεικνυται για τις φευγαλεες αιματοβαμμενες στιγμες ανημπορου αναρχοκουτσομπολιου, θα ελεγα επαρκως ακριβως ομως και αληθινως αφουγκραζομαι τα σουρσιματα των αναστημενων φωνηεντων μιας ηδονικης στεππας πυρετου και παφλασμου των χημικων αντιδρασεων που διαδραματιζονται μεσα μου καθως η αβεβαιη σιγουρια της πλασμενης πλασματικοτητας της κοινωνιας του "εδω", του "τωρα", του "εκει" και του "φευ" αειμνηστα να στηνεται
να συ-στηνεται
ας μην αναλωθω σε αγριοφραουλες του κοσμικου εκτοπλασμικου μαυσωλειου που περιπλεκεται στη φαντασιωση του καθε υπερφυαλου συναγωνιστη στο συναγωνισμο του συστηματο-στησιματος
θα θανατωσω μοναχα καθε βεβηλη συμπραξη των δεδομενων που οδηγουν ματαια στη μοιρολατρικη ομοφοβια των ελεφαντινων ονειρωξεων μας και θα φιλησω ασεβως τις μυοκτονους εχιδνες που μου χαρισες

ουτε καν

Αρχίζω να ξύνω αργά και μηχανικά το αυτί μου. Ένα μπιμπίκι ανατέλει σαν τον μαύρο ήλιο που με ξέχασε, που με άφησε μόνο να αγναντεύω την πεπερασμένη βαρύτητα της ανυπαρξίας. Σάβανα, σάβανα, σάβανα! ξετυλίγουν την απέραντη σαπίλα της μουμιοποιημένης μου κεντρικής αρτηρίας. Πήρες την καρδιά μου και την έκανες κεφαλοτύρι. Πήρες τα νεφρά μου και τα έκανες μυγοσκοτώστρα. Και έτσι, απογοητευμένα, τα τηγάνια δεν τραγουδούν πια τσιγγάνικους ασβούς.

Τι απέμεινε πια για μένα, παρά το δίλημμα της διττής έννοιας που υποθάλπτει τον μινιμαλισμό. Το προσεγγίζω τη στιγμή που, στον απόηχο της απόκοσμης και άοσμης κλανιάς, βυθίζομαι στη γαλήνη που επέρχεται μετά την τρικυμία των σωθηκών μου... Η μέθοδος της σταδιακής σύσφιξης και ταυτόχρονης εσωτερικής απαγγελίας του Κορανίου με βοηθαει να ξεπερνώ την αμηχανία και τα βλέμματα αποτροπιασμού και αηδίας απο τον μανάβη. Έτσι επιζώ σε έναν urban culture graffiti κόσμο πολιτικής αστάθειας και Ισπανικών απολήξεων σε κάθε λέξη-concept. Αχ.... θα πάρω το μονόκυκλό μου και θα πουλήσω πολύχρωμα κουμπιά και κλωστές με κάθε κόμπο-μία ευχή σε όλους τους μετανάστες... Γαμώτο. Μπύρες τσιγάρα και ///

Post travel blues

Όταν ερθει το πληρωμα του χρονου και βλεπεις οτι η ζωη που διαπερνας μεσα στο χαοσ του ονειρόδασουσ έφτασε σε μια conceptual παραγκα, σε πιανει μια μελαγχολια και ένα μισος για τις ανουσιες σχισμές του χρόνου που σε μπαλωνουν με μια αιματοβαμμένη κλωστη της ανάγκης και του απατηλου ποθου... και ενώ έφυγες, και ενώ χαθηκες, και ενώ απουσίασες, γιατί να σε ζώνει ένας όχλος εκνευρισμών σαν λιωμένη μοτσαρέλα και να μην μπορεις να ξεφυγεις απο τη μιζερη alternative ζωάρα σου; Ξερω 'γω;;; Μήπως πρεπει να φυγεις, όχι σε επιπεδο τόπου αλλα σε επίπεδο ζωής;; Βάλτος. Νούφαρα.

Μπαταριες του δειλινου

Θα πεσω στο χωμα να γινω βορά της σκατιαρικης μου μοιρας. Απο παντου αντηχουν οι βοθρωδεις φθογγοι του ανελεητου -απο την υπερμετρη καταναλωση χαρτοπολτού- στοικισμου ενος φιλοσοφου που ποτε δεν αναρωτηθηκε: τι; πως; ποιος; ποιος εφηυρε το τοστ ζαμπον-τυρι; Κι ετσι, ζω για αλλη μια φορα την εκστατικη μορφοποίηση του εξωπραγματικου σκληροπυρηνισμου που διακατεχει βασανισμενες ωσαν τη δικη μου ψυχη. Δεν διαβουλεβομαι μια σαρδαναπαλη οπτικη της αστικης μονοτονιας, αλλα εχω να τονισω οτι η γαλοπουλα ταιριαζει καλυτερα στην εναλλακτικοτητα και διαλλακτικοτητα και ενιοτε αντιπαλοτητα των ασυρματων ζευξεων επικοινωνιας της εποχης μας (ωιμε, τι εποχη!)... Ας αφησουμε ομως περα αυτα τα επιφανειακα αποφθεγματα. Ας πουμε κατι επι της ουσιας. Ας εξετασουμε την πολυπλοκοτητα του αλγοριθμου της ανοστης παρασκευης εδεσματων σε αντεργκραουντ στεκια αρχιεπαναστατημενων νιατων. Η Ζωη θελει σοβαροτητα και ποιοτητα, η Ζωη γενναει ακριδες και ποθους, η Ζωη ψωνιζει τσαλακωμενα χαρτινα τραπεζομαντηλα, κι εγω, ασπηλο ερπετο της, την ατενιζω να ξυνει ενα μεγαλο υποθετικο μπιμπικι κατα μηκος της ραμφωδος προεκτασεως του αγκωνα της.

Θελεις να φας τοστ;

Ασπρε τσολιά, σε καλοσωριζω!

Σταχτιά βλεμματα σε μια ηλιολουστη κατακεραυνωμενη νυχτα-ποτε δεν αντηχησαν τα βοτανα που με τριζουν- τα μυστικα μου ειναι περα για περα ημιτονοειδή και χορεύουν με μελωδιες καποιων χαμενων τσιγγανικων λαων
Αφουγκρασου κι εσυ που διαβαινεις την πυλη του κυβερνοχωρου, την ανεξηγητη κληρονομια οσο μπορει αυτη να διαρρεει και εντερικά να δινει το παρον σε μια αμετανόητη συγγενεια
Αν ειχα ενα καραβι θα επλεκα μια φανελα προς τον Κρονο
Σκορπιστηκε η ανασα του ποιμενικού, σε σταχυα, σε σταχυα, μαντολαδα μου...
Αννα μην κλαις, οι λαικές οικογένειες που τα βγαζουν περα με τα χιλια ζορια στο μηκος της κατωπερατης -  ΑΒΓΟ ΑΒΓΟ ΑΒΓΟ ΑΒΓΟ ΑΒΓΟ

 
 

Ζωντανος κλοιος ευφανταστης ευθανασιας των αλληγορικων πεποιθησεων μιας τρισκαταρατης δυσκοιλιας ντανταιστικης μαιμους που αρνειται το ντανταισμο

Σαπιες εικονες, σαπια λογια, σαπιες οδοντοβουρτσες. Γιατι με παρατας οταν το μονο που αποζηταω ειναι η αποκαθηλωση των αψηφιστων ακροβασιων μεταξυ πεινας και λαιμαργιας? Ακουω αλλο ενα πσαγμενο, καταθλιπτικο αλτερνατιβ γκρουπ που μου προτεινε ενας 30ρης που αρνειται να καταλαβει οτι δεν υπαρχει γελιοτερο πραγμα απο ραστα και φαλακρα και χανομαι στις σκοτεινες πτυχες της αλωβητης σκατοζωης ενος απροσμενου ιατρικου μιρακουλου το οποιο τελευταια χορευει ενα παθιασμενο ταγκο στους ρυθμους των εσωτερικων μου βομβων. Γιατι? Γιατι ετσι γουσταρω ρε γαμωτο μου. Καταλαβαινεις? Θελω ενα στυλο. Ματαιοπονεις. Θελω να ζωγραφισω δισεκατομμυρια μικροσκοπικες αλογομυγες να πλακωνονται απο μια γιγαντιαια ντανταιστικη μυγοσκοτωστρα, σαν υπενθυμιση της απολυτης χλιδης και αξιοπρεπειας των ελαχιστα ιφορουμενων νοηματων που απαστραπτουν στη ζωη ενος γυμνου, διχως κραμμα εμβελειας και υποταγης, ποταμισιου αγερα, οπως εκεινον που τοτες αναπνεαμε, καθως πιναμε τη γκαζοζα και χαμοχαζευαμε πριν παμε για να μας αρμεξουν...

Προς τιμην μου ειναι το γεγονος οτι βασιζεσαι στν αφορητα γκαντεμικη βρισια που ακουει στο ονομα γκαστροχερουλομακχιτλεργκοθ για να με τυλιξεις σε ενα στερνο αντιο, ψυχικα και σκακιστικα ανικανο να ικανοποιησει τις ανικανοποιητες ικανοτητες του ικανου-ανικανου. Και εγω, ω οποια πατατοσαλατα, θα κρατησω στα βρωμικα μου χερια μια κουπα τσαι και θα επικαλεστω ενα στρεβλο Ναβουχοδωνοσωρ. Θα πιω μπυρες γιατι ειμαι επαναστατικος τυπος και θα φαω φαλαφελ που θα μου ταραξουν τα συκωτια για να ζησω υστατες στιγμες πσαγμενοσυνης, οσο θα κανω γνωριμιες με την απαστραπτουσα λεκανη της σκατισιας μας ζωης σε αυτο το συμπαν.

Αερίων μονόλογοι

...Και όταν οι καμπάνες ηχήσουν, όταν τα κύμβαλα του μίσους και της αυτοκαταστροφής εκραγούν μέσα στα πονεμένα μου ενδόμυχα εντόσθια, όταν και η τελευταια ατσαλενια σταγόνα πέσει στο μουδιασμένο κωλομέρι της ψυχης μου, τότε κι εγώ θα μπορέσω να απελευθερώσω τη μάταια κραυγή της κρεατικής υπερκατανάλωσης, μέσα απο πνιχτά, λυτρωτικά αέρια.

Γιατί δεν φταινε τα φαλάφελ... Φταίει η γροθιά της πραγματικότητας που θρυμματίζει τα ρόζ βελουδένια όνειρα. Κι εγώ, ωσάν άλλος Μπαράκ Ομπάμα, τηγανίζω το ασήκωτο, άψητο σαγανάκι του πανανθρώπινου υποδυνείδητου.

Μα την αλήθεια, έκλασε κανείς?